December 2017: Zes jaar na de laatste behandeling tegen borstkanker... Terwijl ik ervan uitging genezen te zijn bleek ik 'in remissie'... want de kanker is terug! Opnieuw een slecht nieuws gesprek en ditmaal dus met een minder gunstig vooruitzicht. Ik pak mijn blog daarom opnieuw op.
De verhalen die hier staan, zijn mijn persoonlijke ervaringsverhalen. Ze zijn niet aangedikt maar ook niet geromantiseerd. Het is een registratie van hoe ik de dingen ervaar, voel, meemaak. Als je automatisch bericht wilt ontvangen wanneer er een nieuw verhaal is verschenen, klik dan op abonneren!
Voor sommige mensen, die bang zijn voor wat kanker kan doen, kan het moeilijk zijn om deze verhalen te lezen. Ik schrijf het om 3 redenen:
met deze blog informeer ik iedereen die met mij meeleeft over hoe het met mij gaat. Zij kunnen het lezen wanneer het hen uitkomt en ik kan het schrijven wanneer het mij uitkomt. Wel zo efficiënt. Bovendien hoef ik dan het verhaal niet zo vaak te vertellen.
via deze blog kan ik zelf mijn verhaal kwijt. Ik kan het zo voor mijn gevoel met velen delen, kan het van me afschrijven, waardoor ik ook weer verder kan
tot slot hoop ik dat het misschien andere mensen die vragen hebben, antwoorden zoeken, zelf in onzekerheid zitten kan helpen.
De blog heeft de mogelijkheid om te reageren! Voel je niet verplicht!! Maar voel je ook niet bezwaard om te reageren! De reacties worden in principe niet op de site getoond, maar rechtstreeks naar een mailadres gestuurd die ik zelf op gezette tijden kan uitlezen. Op deze manier kan ik zelf bepalen wanneer ik me sterk genoeg voel om ze te lezen en eventueel te reageren!
Tot slot wil ik iedereen bedanken die met ons meeleeft, meevecht, aan ons denkt en voor ons bidt!!
Er is nog zoveel dat ik wilde doen... er is ook nog zoveel dat ik wilde zeggen...
... maar als we kijken naar gemiddelden, dan heb ik kennelijk genoeg gedaan... en gezegd...
Ik moet het dus loslaten want mijn taak hier is vervuld... mijn leven is volbracht...
Dank als je mij de afgelopen periode hebt laten weten welke rol ik in jouw leven mocht spelen. Dank als je de woorden die ik sprak of schreef wilde aannemen als inspiratie of bemoediging om door te gaan op je gekozen weg. Dank voor je tranen om het naderende afscheid, ze gaven mij het gevoel waardevol te zijn. Dank voor je lachen om mijn soms wat macabere humor, het gaf mij kracht om in het 'nu' te staan en niets steeds met 'straks' bezig te zijn. Dank voor alle warmte, knuffels, lieve woorden, kaartjes en vele, vele bloemen ter bemoediging die ik mocht ontvangen! Ze gaven me het gevoel dat ik, ondanks al mijn fouten, in mijn leven toch iets goeds had gedaan.
Dank als je meeleefde via mijn blog, ongeacht je motivatie. Ik vond het fijn om te mogen delen, om ook deze kant van mij te laten zien. Maar besef ook dat we alleen kunnen zien wat anderen ons laten zien.
Het leven bestaat uit allemaal momentopnamen, situaties die gedrag beïnvloeden...
Mijn wens voor jou is daarom dat je andere mensen op je pad het voordeel van de twijfel geeft, dat je de mens achter het gedrag mag zien... en dat je voor jezelf ook mag weten dat het nooit te laat is om te worden wie je bent; ik was daarvan het levende bewijs!
Ik hoop dan ook van harte dat jullie mij willen herinneren, niet om wie ik was, maar om wie ik uiteindelijk geworden ben.
Tot slot:
Mijn laatste woorden die hier klinken, ik kan het toch niet laten, zijn een appèl om je in te zetten voor een betere wereld, binnen je eigen vermogen en met je eigen talenten. Zorg voor de aarde en al haar bewoners. Wees een radertje in het geheel, hoe klein ook! Want wat je ook doet, doe niet niets!
Eva Marie Alexandra Kieskamp
10 juli 1969 - 31 maart 2020
Dit artikel werd gepubliceerd op: 02-04-2020 15:43
